thecurlysue
Πριν από έναν χρόνο είχε κυκλοφορήσει το The End of the F**king World. Βρετανίλα, εφηβική αναίδεια, αλητεία, καλοί ηθοποιοί, τέλειο soundtrack. Το κοινό του ασταμάτητου binge-watching είχε ενθουσιαστεί μαζικά με τη φλεγματικά dark απεικόνιση της πορείας προς την ενηλικίωση και το μετα-χίπστερ αμπαλάζ της, αλλά εμένα κάτι δεν μου κόλλαγε. Η πόζα και το στιλιζάρισμα δεν ήταν μόνο στην αισθητική, αλλά εισχωρούσαν και στην ουσία της σειράς. Το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό αλλά καθόλου αληθινό. Ένα χρόνο μετά βγήκε το Sex Education και νομίζω ότι έλυσε κάθε απορία για το πώς μια σειρά με εφήβους μπορεί να παίζει το στιλ, την πρωτοτυπία, το χιούμορ και τη βαθιά διεισδυτικότητα στα δάχτυλα, χωρίς μπλαζέ ύφος και δηθενισμούς.
Ο Otis (Asa Butterfield) είναι ένας πανέξυπνος 16χρονος, χιλιόμετρα ακόμα μακριά από τη σεξουαλική του αφύπνιση, που ζει με την ενοχλητικά απελευθερωμένη sex therapist, μητέρα του (Gillian Anderson). Κουβαλώντας ανομολόγητα τραύματα, βαρύ μυαλό για την ηλικία του, κι ένα σωρό μικροπροβλήματα, προσπαθεί να αντέξει την πίεση που του ασκείται στο σπίτι από τη σαρωτική του μάνα και στο σχολείο από τους αθεράπευτα καυλωμένους συμμαθητές του που βρίσκονται μονίμως ένα βήμα πιο μπροστά από αυτόν στην εξερεύνηση του εαυτού και της σεξουαλικότητάς τους.
Με αβίαστα αστείο τρόπο και -σχετικά- ασυμβίβαστη ωμότητα, η ιστορία εξελίσσεται διασκεδαστικά, περιγράφοντας μία ολόκληρη κοινότητα εφήβων (οικουμενικά αντιπροσωπευτική) που πασχίζει να αυτοπροσδιοριστεί στην εποχή των first world problems και της αφανούς δυστυχίας, περικυκλωμένη από ενήλικες οι οποίοι, όπως πάντα, κάνουν πολύ λίγα πολύ αργά. O Otis ανακαλύπτει ότι διαθέτει κάτι από την ψυχαναλυτική ικανότητα της μητέρας του, τη χρησιμοποιεί σε μια αυτοσχέδια (και παράνομη) κλινική στο σχολείο, οι συμμαθητές συρρέουν για να τους ψυχαναλύσει και, σιγά-σιγά, από την οθόνη μας περνάει ένα σατανικά εύστοχο ψυχογράφημα της σύγχρονης νιότης μέσα από πειστικούς χαρακτήρες που αγγίζουν μεν το συμπαντικό κλισέ, αλλά ως υπάρξεις ανεπανάληπτες που δεν εκπίπτουν στο επίπεδο της εύπεπτης και χιλιοϊδωμένης καρικατούρας.
Στο Sex Education μπορεί κανείς να λατρέψει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Την ανορθόδοξη -κι όμως επιτυχημένη!- επιλογή των συντελεστών να στήσουν μια βρετανική παραγωγή σε τοποθεσίες και καταστάσεις αμερικάνικες, το φανταστικό art direction, το αριστοτεχνικό γράψιμο και χιούμορ, το παίξιμο που σε κάνει να απορείς πώς στο καλό γίνεται και η σύγκριση με κάθε τι ελληνικό μοιάζει τόσο οικτρή, τη σκηνοθεσία, τη χημεία των ηθοποιών, πάνω-κάτω τα πάντα. Το κυρίαρχο προσόν του όμως, είναι ένα: πως αντιμετωπίζει το δράμα και την ανθρώπινη συνθήκη εν γένει με μια ψύχραιμη σοφία, χωρίς να τα κολακεύει ή να τα υπονομεύει επίτηδες για να μας εντυπωσιάσει. Και γι’ αυτό τον λόγο η ιστορία αποτυπώνεται τόσο ρεαλιστικά, ακόμη κι όταν γίνεται εξωφρενική. Επειδή λείπει η καλπάζουσα δημιουργική αλαζονεία άλλων σειρών που νομίζουν ότι είναι Μεσσίες και πρυτανεύει ένα είδος ευρηματικής μετριοπάθειας. Η ταύτιση με την πραγματικότητα, όχι με αυτό που φανταζόμαστε ως πραγματικότητα (ΠΟΛΥ περιπετειώδεις χαρακτήρες, ΠΟΛΥ περιπετειώδεις καταστάσεις, ΠΟΛΛΗ εξαλλοσύνη στα πάντα).
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει δε, η θαρραλέα επιλογή του Sex Education να θίξει ένα ζήτημα που μέχρι και σήμερα οι περισσότεροι προτιμούν να μην ακουμπάνε, από ντροπή κι αμηχανία μάλλον, με αποτέλεσμα αυτό να παραμένει απογοητευτικά ανεξερεύνητο και οριακά ταμπού, τουλάχιστον στη σφαίρα της δημόσιας έκφρασης και της ποπ κουλτούρας. Τον ρόλο που παίζουν οι γονείς όχι γενικά κι αόριστα στις νευρώσεις των παιδιών τους, αλλά πολύ συγκεκριμένα, στη διαμόρφωση της σεξουαλικότητάς τους. Γιατί ο Otis δεν είναι απλώς ένας γραφικός φλώρος που δεν έχει ανακαλύψει πώς δουλεύει το σώμα του. Είναι ένα νεαρό άτομο με παιδικά τραύματα και αντιφατικές προσλαμβάνουσες, που ασθμαίνει κάτω από το βάρος της υπερπληροφόρησης και των υπερβολικών προσδοκιών, ως ένα μικρομέγαλο ακινητοποιημένο από συμπλέγματα. Παρά το αίμα του που βράζει και τις ορμόνες του που παρτάρουν κάτω απ’ το πετσί του, εμφανίζεται σεξουαλικά μπλοκαρισμένος, φωταγωγώντας έτσι μία αντιδημοφιλή αλήθεια που συνηθίζουμε να κρύβουμε κάτω από τόνους χολιγουντιανών κλισέ και παγκοσμιοποιημένης πορνογραφίας: το σεξ δεν είναι απαραίτητα εύκολη υπόθεση ούτε αποτελεί σκέτη σωματική πράξη. Αντιθέτως, είναι πολύ πιο σύνθετο απ’ όσο δείχνει και κουβαλάει έντονη φόρτιση βιωμάτων και συμβολισμών που μπορούν να το αποθεώσουν ή και να το θάψουν.
Παρελθόν, μέλλον, προοδευτισμός, μικροαστισμός, φεμινισμός, δικαιώματα και ταξικές συγκρούσεις, -όλα χώρεσαν στο Sex Education και είναι αξιοθαύμαστο το πόσο ωραία αναλύονται και χωνεύονται. Κάθε επεισόδιο ξεχωριστά και όλα τα επεισόδια μαζί δημιουργούν μεγάλη δίψα για δεύτερο κύκλο, αλλά ίσως αυτή να είναι και η καλύτερη απόδειξη πως αυτός δεν πρέπει να γυριστεί.
Άρης Αλεξανδρής