thecurlysue
Η ιστορία της νεαρής (αλήθεια, πόσο νεαρής;) μαρκετίστριας-social media strategist Έμιλι, που ταξιδεύει από το Σικάγο στο Παρίσι, όπου και σκοπεύει να μείνει για έναν χρόνο προκειμένου να δώσει τα αμερικάνικα φώτα της σε ένα μπουτίκ διαφημιστικό γραφείο (ευρωπαϊκό, άρα υπανάπτυκτο ντε!), είναι μία εκτεταμένη σαχλαμάρα, απολαυστικά επιδερμική και άστοχη. Η χαρά της πολυφορεμένης τουριστικής κοινοτοπίας, που είναι τόσο ενοχλητικά κραυγαλέα, ώστε καταντάει σχεδόν ύποπτη.
Βγαλμένη από τα πιο ρηχά νερά της millennial κοσμογονίας, η Έμιλι (Lily Collins) αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως χαρακτήρα του Gossip Girl (με το οποίο άλλωστε δηλώνει πως μεγάλωσε), το Παρίσι ως θεματικό πάρκο, και τους κατοίκους του ως κομπάρσους-καρικατούρες που πλαισιώνουν την εξωτική της εμπειρία. Σ’ αυτή τη λογική κινείται ολόκληρη η σειρά, καταστατικά. Τα πάντα εξυπηρετούν την πιο δημοφιλή προκατάληψη του αστοιχείωτου.
Το πρόβλημα με το Emily in Paris δεν είναι απλώς ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αυτό είναι αναμενόμενο αν όχι προσδοκώμενο από μία τηλεοπτική σειρά. Το πρόβλημα είναι ότι είναι ψεύτικο, ως σύλληψη και ως εκτέλεση. Προσοχή, όχι μη αληθές. Ψεύτικο, όπως είναι ένα πράγμα που δεν αποτελεί βιωματικό θραύσμα, αλλά χλαπάτσα μαγειρεμένη με βάση τετριμμένες αφηγήσεις και ξεπερασμένα στερεότυπα. Το αποτέλεσμα είναι μία άβολη, αδούλευτη υπερβολή πρώτου επιπέδου που αναπαριστά τον κόσμο απλουστευτικά, δηλαδή τεμπέλικα.
Αποδομώντας τα κλισέ εν συντομία:
-Το ότι οι Παριζιάνοι είναι ιδιοσυγκρασιακοί, δεν τους καθιστά μη λειτουργικούς ή αποκομμένους από τον κόσμο. Τα διαφορετικά ήθη δεν είναι φαινόμενο άξιο απορίας το 2020, αλλά ένα πασιφανές δεδομένο που γνωρίζει κανείς πανεύκολα και προκαταβολικά. Ζούμε στην εποχή της απόλυτης συνδεσιμότητας. Καμία πολιτισμική πληροφορία δεν είναι κρυφή.
-Το ότι η Έμιλι ήρθε από το Σικάγο, απεσταλμένη της εταιρείας που έχει αγοράσει το μικρό παριζιάνικο agency, δεν την κάνει “απειλητική” ούτε δημιουργεί κατ’ ανάγκην έριδες ή περιφρόνηση εναντίον της. Είναι ένα γεγονός που μπορεί απλώς να εμπνέει αδιαφορία. Ο κόσμος δεν βλέπει την Αμερική με το δέος και τα παιδικά μάτια που φαντάζονται οι παραγωγοί.
-Ο χαρακτήρας του Παρισιού ως ερωτικής πόλης δεν σημαίνει ότι ο κόσμος που μένει σ’ αυτό σκέφτεται συνέχεια το σεξ ή ότι σεξουαλικοποιεί κάθε πτυχή της ύπαρξής του.
–Οι ψηφιακές ιδέες δεν είναι τόσο καινοτόμες όσο πιστεύει η Έμιλι. Η δε πεποίθησή της ότι επειδή τα social media γεννήθηκαν στην Αμερική, αυτή ως Αμερικανίδα τα κατέχει καλύτερα, είναι ένας σωβινιστικός παραλογισμός αντίστοιχος με την άποψη ότι οι νεοέλληνες κατέχουν τα πρωτεία της φιλοσοφίας επειδή ο Σωκράτης γεννήθηκε στην Ελλάδα. Είναι μάλιστα πιο έντονος σωβινισμός από αυτόν που η σειρά απελπισμένα προσπαθεί να αποδώσει στους Γάλλους.
-Επίσης, το μάρκετινγκ δεν γεννήθηκε με το ίντερνετ. Η εικόνα της νεαρής, tech-savvy επαγγελματία που σώζει τη δουλειά από απανωτές κρίσεις χάρη στην πρωτοφανή χάρη κι ευρηματικότητά της, σε αντίθεση με τους παρωχημένους δεινόσαυρους Ευρωπαίους που απλώς ξύνονται μέσα στον κόσμο της αναλογικής τους αδράνειας (το διαδίκτυο δεν έχει φτάσει στο Παρίσι ακόμα!) είναι μία διαστρέβλωση που περιγράφει ανακριβώς και τους κερδισμένους και τους χαμένους αυτής της σύγκρισης.
-Οι Γάλλοι άντρες δεν είναι μία ομοιογενής πατριαρχική μάζα που της τρέχουν τα σάλια στη θέα της Έμιλι, και οι γυναίκες (Γαλλίδες και μη) δεν διακρίνονται σε αδίστακτες σκύλες και αφελή κοριτσάκια. Γενικώς, ο κόσμος είναι περίπλοκος και πολυδιάστατος στο Παρίσι, όπως και σε κάθε άλλη πόλη, και δεν περιστρέφεται γύρω από τη φανταχτερή επισκέπτρια με τα θεληματικά Chanel.
-Η μόδα του Sex and the City ανήκει στο Sex and the City για κάποιον λόγο. Επειδή η εποχή και οι χαρακτήρες του την όρισαν και την άντεξαν φιλοσοφικά και πρακτικά μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό κι αισθητικό context. Η ακατάστατη μίξη ρούχων, τάσεων και brands, οι ασχημόμορφες υπερβολές και η επιδεικτική πολυτέλεια ήταν χαριτωμένες πάνω στην Carrie επειδή τις δοκίμασε πρώτη, σαν ανθρωπότυπος που φτιάχτηκε επίτηδες παραφορτωμένος, για να διηγηθεί μία παραφορτωμένη ιστορία για τη Νέα Υόρκη. Η επανάληψη της εικόνας της είκοσι χρόνια μετά είναι μία γκροτέσκα αστοχία της Patricia Field, ένας ανέμπνευστος αναχρονισμός. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι έγινε επίτηδες «για να περιγράψει την κακογουστιά και τον επαρχιωτισμό της Emily» όπως είπαν κάποιοι, δεν πείθει καθόλου ότι εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν ένα μοντέρνο κορίτσι που πρακτικά ζει στο instagram, να αναβιώνει εμφανίσεις δεκαετίας (ως διά μαγείας, επιμελημένες από την ίδια ενδυματολόγο) χωρίς ΙΧΝΟΣ από σημερινή έμπνευση; Επιπλέον, με τους υπόλοιπους χαρακτήρες τι συμβαίνει; Με ποια αιτιολογία εγκλωβίστηκαν κι αυτοί στο βεστιάριο του Ugly Betty;
Πέρα, πάντως, από την ανεπικαιρότητά του, το Emily in Paris, με έναν πλάγιο και ίσως ακούσιο τρόπο, σατιρίζει εύστοχα πολλές από τις παθογένειες της εποχής. Η υπερπροσπάθεια της Έμιλι να είναι καλή σε όλα και να εντυπωσιάζει με την αποτελεσματικότητά της, αναδεικνύει ειρωνικά την καπιταλιστική κουλτούρα του φιλόδοξου στρατιώτη της αγοράς που μάχεται για το απόλυτο τίποτα σαν να είναι το σημαντικότερο πράγμα του κόσμου (μα μου αρέσει να δουλεύω!). Η παντοκρατορία των social media και η φαιδρότητα των κατ’ ουσίαν ανεπάγγελτων influencers περιγράφονται απροσδόκητα σωστά, μαζί με τον απατηλό αντίκτυπο των τελευταίων. Ο -χωρίς γνωστικό υπόβαθρο και αναφορές- πουριτανισμός της δεοντολογικής ορθοδοξίας (βλ. το διαφημιστικό με το γυμνό μοντέλο και τη φοβική αντίδραση της Emily) είναι ένα σχόλιο για τις παρεκτροπές της πολιτικής ορθότητας που δεν περιμένει κανείς από το NETFLIX, ενώ η θλιβερή Sylvie δίνει μία αντιπροσωπευτική εικόνα του αιώνιου κομπλεξικού αφεντικού, που βλέπει την εποχή να το προσπερνάει κι αντί να συμφιλιωθεί με τη νομοτελειακή αλλαγή, αντιστέκεται με όπλα την κακία και το σαμποτάζ.
Δυστυχώς όμως, ένα καλό δεν αντισταθμίζει εκατό κακά. Ο κόσμος είναι γεμάτος με ωραίες ιστορίες και δεν έχουμε αρκετό χρόνο για να τον σπαταλάμε σε μπούρδες.
Αντίο Έμιλι! Είμαστε σίγουροι ότι είσαι τόσο όμορφη, κουλ, ταλαντούχα, καπάτσα και επιτυχημένη που δεν θα σε πειράξει αν δούμε άλλη μία φορά όλους τους κύκλους του Sex and the City αντί για τον επόμενο δικό σου.